#دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد685 )

«پاهاي پايدار» یا «دست هاي دستيار»؟!

 هیچ «فردی علیل» یا «ملّتی ذلیل» نیست 

که بتواند همیشه با تکیه بر «پای دیگری» یا «عصای یاوری» بایستد؛ 

بنابراين بايد بر «پاهاي پايدار»خود تكيه كند، نه بر «دست هاي دستيار».

  ملّت های دربند باید خود با «اتّکال بر خدای رحمان» و «اتّکا بر عصای عصیان»،

«با تدبیر به پاخیزند» و «با تحقیر بستیزند».

#شفیعی_مطهر

---------------------------

یاور: مددکار،یاری دهنده،یاری ور

دستیار: یاری دهنده،مددکار،کمک کننده،همدست،معاون

اتّکال: توکّل کردن،اعتمادکردن،کار خود را به کسی وانهادن و اعتمادکردن

اتّکا: تکیه کردن،تکیه زدن به چیزی

عصیان:ترک طاعت،عدم انقیاد،نافرمانی،سرپیچی

 #دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد684 ) 

«مغزهای فکور» و «مولِّدان شعور»

 

 ملت هایی «شایسته رفاه و رستگاری» و «بایسته جاه و جهانداری» هستند،

که «مغزهای فکور را پاس می دارند» و «مولِّدان شعور را سپاس می گزارند». 

در شهری که «پَخمگان» «بر صدر می نشینند» و «قدر می بینند»،

«نُخبگان»،«خواری می بینند» و «به زاری می نشینند»!

در جوامع توسعه نیافته آنان که «قانون سیاست» و «کانون کیاست» را

«نمی فهمند»،«در وَهم اند»

و آنان که «می فهمند» «خواهان سَهم اند»!

و این «توده ناآگاه» و «خُموده بی پناه» است 

که «گنجینه ها را می بازد» و «هزینه ها را می پردازد»!

تنها «راز رهایی» و «آغاز شکوفایی» این است

که «آگاهان به پاخیزند» و با «عفریت جور و جهل و جمود بستیزند»؛

خود را «بسوزند»،تا چراغی فراراه ناآگاهان «برافروزند»!

#شفیعی_مطهر

----------------------------

جاه: قدر و شرف،علوّ منزلت،فرّ و شکوه،شان و جلال،منزلت،مقام

مولِّد: تولیدکننده،زاینده ،زایا،به وجودآورنده

 پَخمگان: کودن ها،کم عقل ها،کُندفهم ها،کم هوش ها

نُخبگان: برگزیدگان،تیزهوشان،فرزانگان

زاری:خواری،زبونی،ضعف و ناتوانی

خُموده: آتش خاموش شده،ساکت،خاموش،بیهوش

عفریت: خبیث،منکر،دیو،غول،موجود زشت و بد و سهمناک

 #دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد683 ) 

«قداست»، ابزار «سیاست»!

 

 در بررسی هر «دوره از زمان» و در هر «دیار از زمین»

  «سرگذشت هر ملّت» و «سرنوشت هر امّت» ، 

این حقیقت «نهفته» را «شکفته» می سازد 

که همواره «قداست زدگی» به «قداست زدودگی » می انجامد.

اگر این «باور» در اذهان شهروندان «بارور» شود

که هر اندیشه «قابل نقل»، قطعاً «قابل نقد» است؛

در این صورت «اندیشه هیچ عقیده خردستیز» 

و «ریشه هیچ سلیقه عقل گریز»

در بستر «دایره قداست» و «بایره سیاست» نمی روُید!

 «هیچ انسانی قدّیس» و «هیچ بیانی قابل تقدیس» نیست! 

گزاره ای می تواند «باورپذیر» باشد،

که در ترازوی خرد «قابل تفسیر» باشد.

«قداست» تنها در پرتو «کیاست» قابل طرح است؛

اما آن گاه که «قداست» ابزار و آلت دست «سیاست» می شود،

بر «بنیان انسان برمی آشوبد» 

و «ارکان ایمان را درهم می کوبد»! 

#شفیعی_مطهر

----------------------------

قداست: طهارت،پاکی

قداست زدگی: برخی از اشخاص و افکار را مقدّس دانستن

بایره: ویران،خراب،فاسد،زمین غیرقابل کشت

قِدّیس: پاک و منزّه،بسیار پارسا و مومن

تقدیس: پاک و منزّه کردن،به پاکی ستودن،به پاکی منسوب کردن

تفسیر: معنی کلامی را بیان کردن،واضح و آشکارساختن معنی سخن،شرح و بیان

کیاست: زیرکی،هوشیاری

 #دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد682 )

«ژرف نگریستن» و «شگرف زیستن»! 

آن كه مي كوشد «مِه های غلیظ شبگیری» را  

با « بادبزن حصیری» بزداید، 

بسی «روان پریش» و «ساده اندیش»!

او «حقایق را نمی شناسد» و «از افراد لایق می هراسد»!

«اصل ریشه را باید شناخت» و «اهل اندیشه را باید نواخت»!

آن که «عقلش در چَشمش» و «نقلش در خَشمش» جلوه گر است،

نه «آیش»،که تنها «نمایش» را «می نگرد»

و نه«زایش»،که تنها «افزایش» را «می نگارد»!

در جهان هستی باید «ژرف نگریست» و «شگرف زیست»!

#شفیعی_مطهر

 ------------------------------

مِه: بخار آب پراکنده در هوای نزدیک زمین،بخاری که فضا را تیره می کند

شبگیر: سحرگاه

آیش: بارورشدن،میوه دادن،آماده کردن زمین برای کشت

شگرف: نیکو و خوش آیند،کمیاب و بی نظیر در خوبی و زیبایی

 #دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد681 ) 

«پُلی ساختنی» یا «پولی پرداختنی»؟!

 

«سختی بی خردی»،عامل «بدبختی ابدی»است.

آن که «با خرد بیگانه» است ،«تا ابد دیوانه» است!

«زُلال خوشبختی» و «ضَلال بدبختی» ،

از «رخسار ریشه» و «کوهسار اندیشه» سرچشمه می گیرد.

آن که خوشبخی را در «فرگاهی فرسوده می جوید»،

«راهی بیهوده می پوید»!

 کسی که «آهی جانکاه» دارد و «نگاهی به درگاه» ،

تا فرشته خوشبختی از «دَر بِدَرآید»،و در «بَرِ او بیاساید» ،

«شَعَفی خُموده» و «هَدَفی بیهوده» را انتظار می کشد.

خوشبختی،«پُلی است که باید ساخت»است،

نه «پولی است که شاید پرداخت»!

#شفیعی_مطهر

 -----------------------------

ضَلال: گم شدن،گمراهی

شَعَف:شادمانی،خوشحالی،خوشدلی

خُموده: خاموش شده،فرونشسته

 #دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد680 )

 «قاب شخصیّت» در ورای« نقاب موقعیّت» 

 تهی مغزهای«خودباخته» و «خدانشناخته» هماره می کوشند

  «قاب شخصیّت» خود را در ورای« نقاب موقعیّت» خود پنهان دارند. 

 شخصیت هر انسان به «قُدرتِ تمییز» است،نه به «وُسعتِ میز»! 

ارزش انسان ها به «میزان درک» ارزیابی می شود،نه «بُرهان مدرک»!

بزرگی انسان باید در «جلای جان» تجلّی یابد،نه در «سیمای عنوان»!

«عیار ارزش» و «معیار پویش»، 

«گریز به اصالت» است و «پرهیز از بطالت»! 

زلال ارزش ها باید از «چشمه سار درون بجوشد»

و بر «بستر جویبار برون بخروشد»!

 باید «از ریشه رویید» و «گُلِ اندیشه را بویید»! 

#شفیعی_مطهر

-------------------------------------

تمییز :بازشناختن،جداکردن،بازشناسی،تشخیص

بُرهان : دلیل،حجت،دلیل قاطع

جلاء: صیقل دادن و زدودن زنگار و آلودگی

بیان و قلم،افشاگر فساد و ستم

 (بحث واره ای به بهانه روز خبرنگار)

#شفیعی_مطهر

 کار مبارزه با مفاسد اخلاقی،اجتماعی و اقتصادی عمری به درازای همه دولت ها در طول تاریخ و عرض جغرافیا دارد !

  دولت پیشین خود را پاکدست ترین دولت تاریخ می دانست و رئیس دولت مدعی بود لیست فاسدان را در جیب خود دارد!و حتی رسالت تاریخی خود را مبارزه با مفاسد و فاسدان می دانست! 

اما حالا روزی نیست که پرونده ای تازه از مفاسد پنهان آنان افشا نشود.

 پس راه مبارزه قطعي و مستمر با مفاسد - اعم از اقتصادي ، سياسي و اجتماعي - به نظر شما چيست؟

 من باور قطعي دارم كه اگر مسئولان صادقانه قصد مبارزه با همه انواع مفاسد را دارند، بيايند قلم و بيان مطبوعات را كاملا آزاد بگذارند ؛ در نتيجه در حتي كوتاه مدت چه بسيار دست هاي كثيف متجاوزان اقتصادي ، اجتماعي و... را  مي گيرند و رسوا مي كنند . از آن گذشته چنين افرادي فاسد وقتي  ببينند هزاران چشم و گوش روزنامه نگاران ، نويسندگان ، وبلاگ نويسان و فعالان فضای مجازی همه رفتارها و گفتارهاي آنان را رصد مي كنند ، هرگز جرات نمي كنند ذره اي انحراف در قول و عملشان پديدار شود. 

حتی اگر در دوران هشت ساله دولت پیشین،قلم و بیان مطبوعات و رسانه های حقیقی و مجازی آزاد بود،در همان روزهای اول طشت رسوایی متجاوزان به بیت المال از بام آزادی مطبوعات فرومی افتاد!

  در جامعه اي كه آزادي قلم و بيان در مطبوعات ، كتاب ها و ساير رسانه هاي شنيداري و ديداري و نوشتاري جلوه گر باشد ، هر مقام و مسئول خود را در اتاقي شيشه اي مي بيند كه همه حركات  او زير نظر و پيش چشم هزاران افراد ديده ور قرار دارد.

  يافته هاي تحقيقات نشان داده كه در كشورهاي استبدادي ، مفاسد ۳۳برابر كشورهاي دموكراسي است . 

 ذيلا  نمونه هایی از كارهاي شجاعانه ژورناليست هاي ایرانی و خارجی  را مي بينيد  كه يكي از آن ها به جنگي خانمانسوز و ضد بشري  پايان داد.

     مجله لايف، در تاريخ 26 نوامبر 1965 ، تحت عنوان واقعيت عريان جنگ ويتنام عکسي از Paul Schutzers  را روي جلد مجله  خود منتشر كرد.

 اين عکس در زمان جنگ ويتنام چريک ويت کنگي را نشان مي‌داد که به اسارت نيروهاي آمريکايي درآمده. پس از انتشار اين عکس و خبر مرتبط با آن در مجله لايف بود که مردم آمريکا به حمايت خود از جنگ ويتنام خاتمه دادند. Schutzers که يکي از بهترين عکاسان مجله لايف بود، سال 1967 درحالي که براي انجام عکاسي از جنگ اعراب و اسرائيل رفته بود، جان خود را از دست داد.

 مقابله با آزاد اندیشی خبرنگاران در هر کشوری که همواره داعیه دار دموکراسی و جریان آزاد اطلاعات بوده است، موضوع جدیدی نيست. این نوع رفتار تأمل برانگیز قبل از هر چیز تلاش بیهوده ای است در جهت انزوای خبرنگاران و محدود کردن جریان آزاد اطلاع رسانی که در نتیجه آن شأن و منزلت خبرنگار به یغما رفته و مصداق تعبیر امپریالیستی �بهترین خبر، بی خبری است� تحقق پیدا مي كند!!

درباره مبارزه با مفاسد اجتماعی ، اقتصادي و...بسيار گفته اند و نوشته اند و ما بسيار شنيده و خوانده ايم . در طول تاريخ و عرض جغرافيا و در هر كشوري هر دولتي ، مبارزه با مفاسد را در سرلوحه برنامه هاي خود مي داند ، يا لااقل ادعاي آن را دارد ، ولي چرا در بسياري از موارد با شكست رو به رو مي شوند ؟

   به باور من بهترين و پيشرفته ترين راهكار قطعي مبارزه با مفاسد - از هر نوع و توسط هر شخص يا مقامي - آزادي بيان و قلم - مطبوعات - است . 

مطبوعات و خبرنگاران و روزنامه نويسان ، گوش ها و چشم هاي مردم اند . آنان بايد و شايد كه در هر عرصه و صحنه اي با دوربين و قلم خود حضور داشته باشند ، تا گفتارها و رفتارهاي همه مسئولان و افراد موثر را ثبت و ضبط كنند و در مرئي و منظر مردم - كه ولي نعمت هاي آنان هستند - به نمايش گذارند . حال شما تصور فرماييد  هر مسئول - در هر مقام و رتبه اي كه باشد - اگر براي خود حاشيه اي امن و تاريك احساس نكند و خود و اعمال خود را هميشه زير نظر دوربين ها و چشم هاي ناظر بداند، چگونه مي تواند مرتكب فساد شود؟ مقام مسئولي كه خود را در اتاق شيشه اي و در معرض تماشاي ميليون ها چشم بداند ، هرگز به خود اجازه نمي دهد كه ذره اي از خواست هاي مردم تخطي كند.

براي نمونه تعدادي عكس از مسئولان رده اول دنيا را ببينيد، كه اگر نوعا مي دانستند چشم هاي ناظري آنان را مي نگرد ، در رفتارهاي خود تجديد نظر مي كردند . دقت كنيد و ببينيد چشم هاي تيزبين عكاسان و خبرنگاران چگونه مخفي ترين و محرمانه ترين لحظات تنهايي و خلوت مسئولان را به تصوير كشيده و در برابرميليون ها چشم به نمايش گذاشته اند.

چشم به راه ديدگاه هاي متفاوت شما هستم .

  #دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد679 ) 

«انبوه نیاز» و «اندوه دراز»

من ویرانی و شکستن «سدّی کهن» و «حدّی ایمن» را دیدم 

که آن «سدِّ سدید» را در «سده های مدید»

  هزاران «دردآشنای دل آگاه» با «تلاش های جانکاه»، 

نه تنها «قطره های آب»، که «شطره های آبرو» را 

در آن سد «انباشتند» و «به ميراث گذاشتند»؛ 

اما در اين «عصر جور و جهل و جمود»،«نسلی اسیر خوف و خیال و خمود» 

بي رحمانه آن سد را «درهم شكستند» 

و رشته هاي قرن ها تلاش را «از هم گسستند» !!

آن چه از دست رفت، نه تنها «سدِّ آب»،که«سده ها آبرو» بود

و آن چه به جا ماند،نه تنها «انبوهی نیاز»،که «اندوهی دراز» بود!

#شفیعی_مطهر

----------------------------------------------

 ایمن: در امان، محفوظ ،مصون، سالم،در امن 

سده: قرن، صد سال

سدید: محکم و استوار، راست و درست

مدید:دراز،کشیده شده

شطر(شطره) : جزء،پاره، بخش،نيمه چيزي

 #دل_دیدنی_های_شهرسرب_وسراب(فرگرد677 )

«عقل» و «عشق»

 

عقل و عشق چون «آفتاب» و «مهتاب» هستند. 

با طلوع یکی،دیگری غروب می کند. 

چون «آفتاب به اشراق»آید،«مهتاب به محاق» می رود

و چون «مهر به غروب گراید»،«ماه محبوب آید». 

چه سخت است همیشه «مهر و ماه را با هم داشتن» 

و هر «گاه را پگاه انگاشتن» !

چه زیباست «با پگاه عشق زیستن» و «با نگاه عقل نگریستن»!

#شفیعی_مطهر

---------------------

اشراق: روشن شدن،درخشیدن،تابان گشتن،برآمدن آفتاب

محاق: آخر ماه قمری،سه شب آخر ماه قمری که ماه دیده نمی شود

14 مردادماه روز حقوق بشر اسلامي و كرامت انساني 

 #شفیعی مطهر
 

    وَ لَقَد كَرَّمنا بَني آدَم وَ حَمَلناهُم فِي البَرِّ وَالبَحر وَ رَزَقناهُم مِنَ الطَّيّبات وَ فَضَّلناهُم عَلي كَثير مِمَّن خَلَقنا تَفضيلاً ( اسري ، ۷۰)

   ما فرزندان آدم را بسيار گرامي داشتيم . آن ها را بر مركب هاي خشكي و دريا سوار كرديم و از هر غذاي لذيذ و پاكيزه ايشان را روزي داديم و بر بسياري از آفريدگان خود برتري و فضيلت بزرگ بخشيديم. 

�دانلی� یکی از محققان حوزه حقوق بشر می گوید: 

�حقوق مدنی، سیاسی، اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی، همگی از ایده کرامت ذاتی انسان ناشی می شوند�.

     انسان اشرف مخلوقات و افضل موجودات است. خداوند در بين همه موجودات و مخلوقات تنها انسان را كرامت بخشيد و او را بر سرير سبز فضيلت نشانيد ؛ بنابراين انسان - بماهو انسان - كريم است. به ديگر سخن انسان فاقد كرامت انسان نيست !

   كرامت انسان ايجاب مي كند كه او بر فراز رفيع ترين چكاد خلقت بايستد و شخصيت منحصر به فرد خود را ، خود بسازد . در ميان همه موجودات انسان تنها كسي است كه اين كرامت و عزّت و اختيار را يافته است كه مي تواند ابعاد وجودي خود را پي ريزي كند.

  حفظ كرامت براي همه انسان ها ضروري و لازم است و براي مسلمانان ضروري ترين حق و لازم ترين وظيفه و تكليف است . انساني كه براي خود كرامت و عزّت قائل است و خود را كريم مي داند ، پيوسته مي كوشد تا آيينه دل خود را از زنگار هاي رذايل بزدايد و به آرايه هاي فضايل بيارايد.

   امام علي (ع) مي فرمايند: مَن كَرُمَت عَلَيهِ نَفسَهُ هانَت عَلَيهِ شَهَواته .

    كسي كه شخصيّت خود را گرامي بداند ، شهواتش را خوار و بي ارزش مي شمارد.

   آن حضرت بر اين باور است كه هر كس شخصيت خود را گرامي بدارد ، آن را با پليدي گناه و معصيت نمي آلايد.  

( مَن كَرُمَت عَلَيهِ نَفسَهُ لَم يُهِنها بِالمَعصيَه )

  انسان شريف و كريم در نگاه امام علي (ع) كسي است كه نفس و شخصيت خود را از ذلّت ها و خواري ها تزكيه مي سازد. 

( مَن شَرُفَت نَفسَهُ نَزَّهَها عَن ذِلَّه المَطالِب )

    در مكتب حيات آفرين و عزّت بخش مولا (ع) به انسان كرامت باخته ، اميد خيري نيست.

  ( مَن هانَت عَلَيهِ نَفسَهُ فَلاتَرجُ خَيرَهُ )

   امام هادي (ع) نيز توصيه مي فرمايند : 

از شر و بدي انساني كه در نفس خود خواري و پستي احساس مي كند ، در امان نباشيد.  

( مَن هانَت عَلَيهِ نَفسَهُ فَلا تَامَن شَرَّهُ )

    " هيچ انسان سالمي تكبّر نمي ورزد و ستم نمي كند مگر به خاطر پستي و ذلّتي كه در شخصيت خود احساس مي كند. " 

  اين حقيقت ارزشمند روان شناسي را امام علي (ع) به وضوح و روشني بيان مي فرمايند:  

" ما مِن رَجُل تَكَبََّر اَو تَجَبَّرَ اِلّا لِذِلّه وَجَدَها في نَفسِهِ  "

    شخصيت انسان از دو بُعد متضاد روحاني - جسماني  ، خاكي - افلاكي و انساني - حيواني تكوين يافته است. آفريننده مهربان خود مي فرمايد: 

  انسان را از " حَمَاء مَسنون " و " صَلصال كَالفَخّار " يعني گِلِ خشكيده و لجن بدبو آفريدم ؛ سپس از روح خود در او دميدم : 

" نَفَختُ فيهِ مِن روحي " . 

بنابراين هر انسان حق  و وظيفه دارد كه در تمام طول عمر خود پيوسته و هر لحظه مهم ترين دغدغه و اضطرابش اين باشد كه مبادا از " صراط " باريك تر از مو و تيزتر از شمشير طريق انساني بلغزد و در دوزخ حيوانيت و پستي سقوط كند. 

بينش تربيتي اسلام بر اين روش تاكيد مي ورزد كه بدي انسان ها را هم با نيكي و احسان تلافي كنيد ؛ تا مبادا خصلت حيواني و نفساني او تحريك شود و دست به  كنش ها و واكنش هايي بزند كه خلاف فطرت انساني اوست . بنابراين روش هاي تكريم شخصيت و تشديد محبت به همه انسان ها به ويژه نسبت به مربيان بسيار توصيه و تاكيد شده است.

    امام علي (ع) مي فرمايند :

  " عاتِب اَخاكَ بِالاِحسانِ اِلَيهِ وَاردُد شَرَهُ بِالاِنعامِ عَلَيهِ " ( بحار ، ج ۱۷)

   برادرت را با نيكي كردن به او تنبيه كن و بدي او را با خوبي كردن به او دفع كن.

    آن حضرت براي تحريك و ترغيب بعد انساني و تقويت روحيه فضيلت خواهي و ايثار گري حتي در دشمن ، شكرانه پيروزي بر دشمن را عفو و گذشت مي دانند.

  " اِذا قَدَّرتَ عَلي عَدوِّكَ فَاجعَلِ العَفوَ شُكرا لِلقُدرَتِ عَلَيه "

    پيامبر بزرگ رحمت و مبشّر ستُرگ فضيلت حضرت محمد (ص) بهترين مردم دنيا و آخرت را كسي مي داند كه داراي اين چهار خصلت و ويژگي باشد: 

" اَلا اُخبِرُكُم بِخَيرِ خَلائِقِ دُنيا وَالآخِرَه؟ "

   ۱ - عفو كني كسي را كه به تو ستم كرده است .( اَلعَفوَ عَمَّن ظَلَمَكَ )

   ۲ - برقراري پيوند با كسي كه از تو بريده است.( وَ تَصِل مَن قَطَعَكَ ) 

   ۳ - نيكي كني با كسي كه به تو بدي كرده است. ( وَ الاِحسانِ اِلي مَن اَساءَ اِلَيكَ )

   ۴- و بخشش كني به كسي كه تو را محروم كرده است. ( وَ اِعطاءِ مَن حَرَمِكَ ) 

      امام سجّاد (ع) ، چكاد انسانيت و محبت را تا آنجا رفعت مي بخشد و تا آنجا بر تربيت و سازندگي انسان ها ارج مي نهد كه براي ستمگر نيز حقي قائل مي شود ( البته در صورتي كه به اصلاح او بينجامد ) : 

 " حَقّ مَن ظَلَمَكَ اَن تَعفُوَ عَنهُ اِلّا اِذا عَلِمتَ اَن ذلِكَ يَضُرّ "

    حق كسي كه به تو ستم كرده اين است كه او را ببخشي ، مگر اين كه بداني زيان دارد.

      البته عفو و گذشت نسبت به ستمگر را مولا علي (ع) به خوبي تبيين مي كنند : 

   " اَلعَفوَ عَنِ المُقِرّ لا عَن المُصِرّ"

  عفو كني كسي را كه به سِتمگري و ندامت خود اقرار دارد ، نه كسي كه همچنان در ستم كردن اصرار مي ورزد. 

    همين حقيقت  هستي را قرآن كريم در زيباترين تعبير و رساترين تفسير بيان مي فرمايد:

   " اِدفَع بِالَّتي هِيَ اَحسَن فَاِذَاالَّذي بَينَكَ وَ بَينَهُ عَداوَه كَاَنَّهُ وَليّ حَميم "

    بدي ها را با نيكي و احسان دفع كن . در اين صورت بين تو و كسي كه با تو دشمني دارد ، دوستي گرم و صميمي برقرار مي شود. 

    هر انسان  به طور اعم و هر مسلمان به  طور اخص بايد با تمسك و توسل به تكريم شخصيت خود و ديگران بكوشد تا از وجود خود و ديگران ، شخصيت هايي بزرگوار ، ايثارگر و كريم نسازد.

  امام علي (ع) در رهنمود تربيتي ارزنده خود مي فرمايند :

   " وَ اَكرِم نَفسَكَ عَن كُلِّ دَنيَّه وَ اِن ساقَتكَ اِلَي الرَّغايِب فاَنَّكَ لَن تَعتاضَ بِما تبدل مِن نَفسِكَ عِوَضاً " ( نهج البلاغه)

  نفس خود را گرامي بدار از اين كه مبادا دچار پستي ها شود ؛ زيرا تو اگر از نفس خود چيزي را از دست دادي ، چيزي جاي او را نمي تواند پر كند.

  در همين زمينه از حضرت امام سجاد (ع) مي پرسند : "من اعظم الناس خطرا ؟ " چه كسي با عظمت ترين انسان هاست ؟ مي فرمايند : 

" مَن لَم يَرَ الدُّنيا خَطَرًا لِنَفسَه."  

كسي كه تمام دنيا را با خودش برابر نمي كند . ( تحف العقول ، ص ۲۰۰)

    شايسته است ما مسلمانان ، همه انسان ها و شهروندان جامعه را قدر بدانيم و در عرصه ارزش ها بر صدر بنشانيم.