من بسياري از آدم ها را چون سيگار ديدم؛يكديگر را مي كشند،لذت مي برند ،دود مي كنند،تمام مي كنند و آن گاه يكي ديگر را...

من زندگی را باغی ديدم که با عشق بهار مي شود و با اميد،مشكبار. اگر مشغول دل باشي،اسير دل مشغولي نمي شوي.
بیشتر "غصه های احتمالي"نتيجه"قصه های خیالی" است؛پس بدان اگر «فرهاد» باشی همه چیز« شیرین» است.

من در اين شهر كودكان را ديدم كه دنيا را به بازي مي گيرند،اما چون بزرگ مي شوند،بزرگان شهر آنان را به بازي هم نمي گيرند.بزرگان سرنوشت همه را نوشته اند و تار و پودشان را با اطاعت سرشته اند.

من انتخابگري مردم توسعه نايافته را چون بستن دكمه پيراهن ديدم؛اولي را كه اشتباهي ببندند،تا واپسين دكمه را با ناآگاهي مي بندند. بنابراين بايد چشم ها را گشود و نخستين گام را با آگاهي پيمود.

من هدف نهايی از سرودن بسیاری از اشعار و نشر افکار را کوششی ديدم آگاهانه تا سری بزرگ را بر روی تنه انسان‌های کوچک قرار دهند؛ پس چندان جای تعجب نیست اگر نتیجه نمی‌بخشد! (با الهام از سخن آرتور شوپنهاور) 

ادامه دارد...

من انسان ها را چون درخت خشك در زمستان ديدم،اينان مي توانند هم چشم به راه بهاري دلپذير باشند و هم منتظر تبر هيزم شكني پير.

من رشد و رويش گل ها و رياحين را در ريزش باران تند ديدم، نه غرش بوران تندر. بنابراين دانستم رشد و رويش ذهن ها و استعدادها بر اثر استدلال هاي خردپذير است، نه فريادهاي تحقير و تكفير.

من يك قلب پاك و عقل دراك را از همه معابد،مساجد و كليساها مقدس تر ديدم.

من يك انگيزه دل گرمي را بهتر از هزار آميزه سرگرمي ديدم.

من زيان سبز درخت را آموزگاري پويا و معلمي گويا ديدم؛ پيش از اين كه شاخسارانش نور را ببينند،ريشه هايش تاريكي را تحمل كرده اند؛يعني براي رسيدن به نور آگاهي از دهليزهاي سياهي بايد گذشت. 

ادامه دارد...

من خردمند را كسي ديدم كه از تجربه ها پند گيرد و از رويدادها گزند نپذيرد.

من گردنكشاني را ديدم كه بر گردن ها يوغ نهادند و از گردنه ها فروغ را ربودند. گردن ها را با شمشير زدن به كه اسير كردن.

من چون فرصت باهم بودن با دوستان دوست داشتني را محدود ديدم،كوشيدم نامحدود دوستشان بدارم و با همه وجود حرمتشان را پاس دارم.

من مردي را ديدم كه در اثر فريبندگي وساوس و براي ورود به كتاب ركوردهاي گينس به جاي پرورش از بن، به رويش ناخن پرداخت.بناراين دانستم وقتي كه در وجود انسان قابليتي براي اثربخشي بر جهان بشري نباشد،به سويي سر و به هر سرايي در مي زند تا سري در بين سرها درآورد.

من يعقوب را معلمي لايق و آموزگاري عاشق ديدم. او به من آموخت كه چشم اگر يوسفش را نبيند،كور باشد،به كه پرنور.

ادامه دارد....

                            شفیعی مطهر

من مديراني را ديدم كه همه دردها را با حرف درمان مي كردند. حرف درماني تنها نسخه اي بود كه دردهاي امروز را با داروهاي فردا درمان مي كرد.

من روزگاري را ديدم كه مردم حيات را در تحمل حقارت و زنده بودن را در تنگ اسارت مي ديدند.

من جنگلي سبز را در روياي كودكي ديدم كه ناباورانه انهدام جنگل را در دنياي واقعي مي نگريست و بر درك نارسايی بزرگسالان مي گريست.

من در مسابقه بين شير و آهو،بسياري از آهوها را برنده ديدم؛زيرا شير براي كسب نان مي دود و آهو براي حفظ جان.

من در منطقه سرب و سراب،منطق قاب و نقاب را داراي برنده ترين سلاح و داننده ترين صلاح ديدم.

ادامه دارد... 

من مردمي را ديدم كه دست هاي بهره كشي از شيب استثمار و نشيب استحمار را از فراز قله ثروت به سوي فرود دره عسرت دراز کرده بودند .هر كس خون فرو تر از خود را مي مكيد و به فراتر از خود می بخشید!!

من انسان را در اسارت ماشين و انسانيت را در حقارت ماشينيسم ديدم. ماشين آمده بود تا در خدمت بشر باشد،نه شر؛اما چنان فربه شد كه سازنده خود را بلعيد و انديشه اش را خريد.

من مردمي را ديدم كه سیمای انسان را در قاب تحقیر و انسانيت را در نقاب تصویر می نگریستند. مانایی را در«من» و زیبایی را تنها در «تن» می دانستند.

من مديراني را ديدم كه مدعي بودند«شيفته خدمت اند،نه فريفته قدرت»؛ اما ياخته ياخته وجودشان وابسته به ميز قدرت و مهميز دولت بود.

من در اين شهر جعبه جادويي و نظام هياهويي را ديدم كه همه مخاطبان را مريد و شهروندان را عبيد مي خواست. ره آورد اينان براي دهن ها،دروغ بود و براي گردن ها،يوغ.

ادامه دارد...

من چه بسيار كساني را ديدم كه دورم مي گشتند،اما چون نيك نگريستم ديدم دارند دورم مي زنند!!

من اشتباهات افراد معمولي را چون مداد قابل زدودن ديدم،اما با خطاهاي مسئولان ارشد جامعه چه كنيم كه چون اثر خودكار است؛ نه امكان زدودن دارد و نه فرصت فرسودن.

من دل شب را با اين همه سياهي و تباهي پر از ستاره هاي سپيد و انگاره هاي اميد ديدم. آيا در دل انسان هاي بزهكار و افراد بدكار حتي نمي توان نائره اي از نور و شراره اي از شعور يافت؟!

       

من چه بسيار خام خيالاني را ديدم كه براي فرار از موج و فرا رفتن به اوج، به جاي بال و پر پرواز، به نردبان دراز آويختند.

من به گاه بارش باران و وزش توفان، همه پرندگان را در جستجوي پناهگاه ديدم،اما عقاب را ديدم كه با علو همت و غلو مناعت پرواز بر فراز ابرها را برگزيده است.بنابراين دانستم كه اراده هاي سترگ مي تواند قله هاي بزرگ را درهم شكند.

ادامه دارد... 

                        شفیعی مطهر

من بسياري از انسان ها را ديدم كه نه زندگي را بر اساس استدلال،كه استدلال ها را بر پايه زندگي خود تبيين مي كردند. 

من انسان هايي را پويشگر راه رشد و كمال ديدم كه خود را نارس مي ديدند و آن گاه آنان را آفت زده يافتم كه گمان مي كردند رسيده و كامل شده اند.

 (با الهام از سخن گابریل گارسیا مارکز)

 من چه سخت ديدم تنهايي را در دشت جدايي؛آن جا كه همه سرخ اند،تو سپيد باشي و آن جا كه همه خاموش اند،تو خورشيد باشي!

من در اين شهر دروني شدن اخلاق را اگر در رفتارها نديدم ،در نمودارها ديدم. متاسفانه آن چه بايد در رفتارها تبلور يايد، در بنرها تكثر مي يابد.

من نگاه هايي را ديدم كه براي فرار از انديشيدن به حقيقت ، به گذار از ديدن واقعيت پناه مي برند.

ادامه دارد... 

                          شفیعی مطهر

من درد مجسم و مجسمه درد را آن گاه ديدم و احساس كردم كه سنگي را كه عمري بر سينه مي زدم،بر سرم كوبيدند و بر بنيان باورهايم برآشوبيدند.

من نسلي را ديدم كه سر بر ديوار مي كوبند؛اما بر ديوارسازان برنمي آشوبند.

من هرگاه آرزويي را در دلم احساس كردم،فهميدم خدا توان رسيدن به آن را در من ديده است.

من در هر شمع ،توان و استعداد روشن كردن هزاران شمع را  ديدم، بدون اين كه از روشني اش بكاهد. تكثير نور و افشاندن بذر شعور ، تاريكي هاي جور و جهل را مي زدايد و بر رفاه و رستگاري بشر مي افزايد .

من چون مرگ را ناگزير و زندگي را پايان پذير ديدم ،وقت خود را برای نمردن تلف نكردم ؛ بلکه کوشیدم با خوب مردن ، مرگ را تلف کنم.

ادامه دارد...

                              شفیعی مطهر

من چه بسيار انسان هايي را ديدم كه در بيست سالگي مردند،اما در هفتادسالگي به خاكشان سپردند. انسان در همان لحظه اي مي ميرد كه احساس كند ديگر كاري از او ساخته نيست!!

(با الهام از سخنان صادق هدايت و ژان پل سارتر)

من سخت ترين شكنجه را آن گاه احساس كردم كه ديدم نمي توانم كسي را دوست بدارم و دل را به او بسپارم.

(با الهام از سخن فئودور داستايوسكي)

من اوج جوشش اراده و كوشش انسان آزاده را ديدم كه غرور كوهسار را درهم مي شكست و با پاي سر،به خيل پايداران مي پيوست.

من «برداشت همگاني مردم از يك واقعيت اجتماعي» را مهم تر از خود آن« واقعيت »ديدم. بايد رسانه هاي آزاد و تريبون هاي ارشاد ،واقعيت ها را بي پرده و عريان و با شيوه اقناعي براي مردم تبيين كنند.

من دهكده اي را در چين ديدم با مردمي كوتوله ،اما نقص اصلي انسان را نه در كوتولگي قد و قامت،كه در كوتاهي انديشه و كرامت ديدم.

ادامه دارد...

                               شفیعی مطهر

 

دل دیدنی های شهر سرب و سراب/فرگرد442

من مدیرانی را دیدم که تنها چیزی را که بدون فرق توزیع می کردند،فقر بود.

من در همه عرصه های اجتماع چه بسیار کسانی را دیدم بیگانه با خویش و گرگ در لباس میش.

من چه بسيار نيم كاسه ها در زير كاسه ها ديدم و نيز مرواريدها در زير ماسه ها؛ اما چه كنم كه نتوانستم اين حقايق را به چشم هاي خواب آلود و گوش هاي مسدود بباورانم.

من گل عشق را بر شاخسار دل آن گاه شكوفا ديدم كه جان با همه جودش و دل با همه وجودش بر ساقه اصالت برويد و به سوي نور فضيلت ره بپويد.

من انسان هاي بزرگ و شخصيت هاي سترگ را كساني ديدم كه چونان عقاب بر فراز قله هاي بلند تنهايي و چكادهاي شكوهمند اهورايي آشيان مي سازند و عظمت خود را بنيان مي نهند.

چه خوش سرود سراينده دردآشنا و سخنسراي شيدا شفيعي كدكني:

گه دهري و گه ملحد و كافر باشد           گه دشمن خلق و فتنه پرور باشد

بايد  بچشد  عذاب  تنهايي  را               هر كس كه ز عصر خود فراتر باشد

ادامه دارد...

                               شفیعی مطهر