هر که پاک تر تنهاتر! 

 من حالتی را تابناک تر از «تنهایی» و پاک تر از «رهایی» ندیدم.

آن گاه «تنهایی» را احساس کردم که در جمع«تن های آلوده» از «انجمن های پالوده» سخن گفتم. 

اینجا بود که حس کردم «هر که پاک تر ،تنهاتر و هر که بی باک تر،رهاتر!! »

(شفیعی مطهر)

 
«زور» هماره «منفور » است!

 

من هیچ باور تحمیلی و اعتقاد تحویلی را در بستر ذهن انسان ها ریشه دار ندیدم.

مقدس ترین دین و منزه ترین آیین چون با «زور »همراه شود،«منفور»می گردد!

(شفیعی مطهر)

تغییر « من» ،نه تقدیر«انجمن»! 

من نخستین رسالت خود را نه «تقدیر گردون»،که «تغییر درون» دیدم؛

زیرا ایجاد هر تغییری در «جهان» نیز از تغییر و تحول در«جان» سرچشمه می گیرد؛

بنابراین نخستین گام،تغییر « من» است،نه تقدیر«انجمن»!
 

(شفیعی مطهر)

آزادی هویت در آزادگی شخصیت 

من هرگاه به تماشای تصویر خود در قاب نگاه دیگران می نشستم،خود را زندانی پندارهای بی پایه و اسیر گفتارهای بی مایه دیگران می دیدم. 

بنابراین آزادی هویت خود را در آزادگی شخصیت خود دیدم.

(شفیعی مطهر)

نه می توان گفت و نه می شود نهفت! 

 من در عمر خود چه لحظاتی لَخت و ساعاتی سخت را دیدم که تنها نشستم و درباره سخنانی اندیشیدم که آن ها را نه می توان گفت و نه می توان نهفت! 

نه گوشی می دیدم برای شنفتنش و نه هوشی داشتم برای نهفتنش!

(شفیعی مطهر)

عصیانگران حق باور 

(تنها مردی که از سلام نظامی به نازی امتناع کرد، 1936)

من عصیانگران حق باور را در برابر خودکامگان ستمگر چونان مهری فروزان بر سپهر دوران دیدم. 

این رادمردان جان را می بازند ،اما جهان را می سازند!

(شفیعی مطهر)

 سموم سیاست از قصرهای قساوت می وزد! 

من سلاح مرگبار و پدیده جنگ افزار را در دست های شهروندان این شهر،نمودی از نماد خشونت حاکم بر قلب های حاکمان خودکامه دیدم. 

زیرا رود خشونت از قله های سیاست سرچشمه می گیرد و سموم سیاست از قصرهای قساوت می وزد.

" الناس علی دین ملوکهم "
آدمیان بر اخلاق حاکمان خود آموخته می شوند .
(امام علی "ع")

(سموم =باد گرم مهلک ،باد زهرآلود)

(شفیعی مطهر)

 گنجبران و رنجبران!

من همه چیز را فهمیدم 

وقتی دیدم درشکه را اسب می كشد و انعام را درشكه چی می برد 

و به چشمان اسب چشم بند زده، بر دهانش پوزبند 

تا كم ببیند و کم بخورد و دم نزند!

تداعی تراژدی غم انگیز زندگی فلاکت بار مردم نگون بختی که 

روی گنج نشسته اند، 

ولی از جهل و فقر و بدبختی رنج می برند!

(شفیعی مطهر،با الهام از سخن صادق هدایت)

 بالش جهل!

 من جهل را نامرئی ترین چالش و  نرم‌ترین بالش دیدم که توده های عوام و بی خردان اسیر اوهام می‌توانند سر خود را بر آن رام بگذارند و آرام بخوابند. 

(شفیعی مطهر)

 کاسبان فرهنگی با چکمه های سرهنگی!
 

من در دیار محنت زدگان بی فرهنگ و سخنگویان با زبان تفنگ ،
کاسبان فرهنگی را دیدم که با چکمه های سرهنگی  
می خواستند پندارهای واهی خود را به نام باورهای آگاهی
 با ترازوی تحجر و میزان تکبر بسنجند و به خلق بفروشند!!

(شفیعی مطهر)

                  آرمان شهر بهمن

   از زندگي كه نه، از بردگي در تنگناي لانه‌هاي باريك شقاوت و آشيانه‌هاي تاريك عداوت خسته شده، در آرزوي زندگي در فراخناي قصرهاي مُصادقت و كاخ هاي مُرافقت بوديم.

   از تنفّس در فضاي تيره و تار ستم و هواي نكبت‌بار اندوه و غم به ستوه آمده، در جستجوي نسيمِ سحرِ آزادي و شميم معطر شادي بوديم.

   از گام ‌زدن در كوچه‌هاي ظلمتِ ظلم و ضلال و بن‌بست‌هاي قيرگون پُر قيل و قال به تنگ آمده و به دنبال يافتن عرصه‌هاي وسيع سعادت و قله‌هاي رفيع كرامت بوديم.

  از پوسيدن در منجلاب تملّق و چاپلوسي و گنداب ريا و سالوسي دلمُرده و افسرده شده، در پي يافتن چشمه‌ساران زلال عزّت و آبشاران روشن شهامت بوديم.

  این گونه بود كه ما قطره‌هاي تنها و چكه‌هاي جدا از هم، به هم پيوستيم و بر سر پيمانة عشق، مصادقت را پيمان بستيم. 

از جويباران بيداري گذشتيم و رود هشياري را پشت سر گذاشتيم، از پيوستن جويبارها در پهناي رود جوشيديم و در فراخناي دريا خروشيديم. 

از جنبش جمعيت و خيزش خلق، شهر خروشيد. 

از كوچه‌هاي احساس گذر كرديم. 

به خيابان هاي خَرَد رسيديم. 

در ميدان همايش گرد آمديم. 

«استقلال» و «آزادي» را فرياد كرديم، تا «جمهوري اسلامي» را ايجاد كنيم.

با حميّت اسلامي خلق را به حمايت از حق برانگيختيم و با باطل درآويختيم.

با هم نشستيم تا ايستادگي را پيمان ببنديم و ايستاديم، تا گرد ذلّت بر سيماي سرخمان ننشيند.

شهر شقاوت و شرارت و شهوت را در هم كوبيديم، تا مدينة فاضلة فقاهت و فطانت و فراست را بنا كنيم. 

كوچه‌هاي تنگِ ننگ و عار را خراب كرديم، تا خيابان‌هاي پهن عزّت و افتخار را بسازيم.

تنديس طاغوت را شكستيم تا تقديس لاهوت را زمزمه كنيم.

كوخ هاي پستي و پليدي و پلشتي را ويران كرديم، تا كاخ هاي پاكي و پارسايي و پايداري را برافرازيم. 

در رَزم آزادي و بهروزي جنگيديم، تا در بزم شادي و پيروزي عزم را جزم كنيم، كه بر خرابه‌هاي شهر طاغوت و طغيان، شهري بسازيم از ياقوت ايمان، شهري پر از غنچه‌هاي قناعت و شكوفه‌هاي شرافت. 

شهري بسازيم كه سنگفرش خيابان هاي «استقلال» و «آزادي» آن با لعلِ محبت و مرواريد مودَّت پوشيده شده، در جويبارانش زلال سخاوت و گلاب حلاوت جاري باشد.

در اطراف خيابان هايش نهال‌هاي مساوات و درختان مؤاخات بكاريم.

مسجدهايي بسازيم كه سنگ‌هايش از زمرّد عرفان و زَبَرجدِ ايمان، و گنبدش از آبگينه عشق باشد. 

از گلدسته‌هايش دسته گل هاي محمدي بچينيم، و از مناره‌هايش شكوفه‌هاي نور ببوييم.

فرش هايي از پَرَندِ معنويت و پرنيان روحانيت در آن بگستريم. 

از گل هاي قالي‌هاي آن رايحة جود و عطر سجود بتراود. 

از سقف گنبدش چلچراغي بياويزيم از الماس اخلاص و عقيق تحقيق.

و در محرابش سجاده‌اي بيفكنيم از اطلسِ خضوع و ديباي خشوع، تا بر روي آن تنديس امامت و مجسمة ولايت بر آستان الوهيت سربسايد.

در بازارهاي شهر ما رايحة انصاف و عطر عفاف بپراكند و بازاريان صداقت بفروشند و قناعت بخرند.

ميدان‌هايي بسازيم پر از فوّاره‌هاي خوش رنگ راستي و چراغ‌هاي رنگارنگ درستي. در كشتزار مدرسه‌ها بذر تربيت بيفشانيم و شكوفه‌هاي انسانيت بچينيم. 

صدف نوباوگان را در مدرسه‌ها بپروريم و گوهر فطرت را در آن بيابيم و صحن و سراي شهرمان را با آن آذين بنديم.

براي اداره شهرمان تصميم گرفتيم شهد كياست را با عطر سياست آميخته، در غربال ديانت ريخته، با فطانت آن را بيخته، به عنوان خون‌نامه ميثاق ملّي بر فراز شهرمان آويخته، خُرد و كلان در برابرش يكسان باشيم.

بر اساس «اِنِ الحُكمُ اِلّا لله»، جز حاكميت «الله» را نپذيريم و جز حكومت «الله» را گردن ننهيم. اخيارمان را به امارت برگزينيم و اشرارمان را به حقارت بسپاريم.

شهرياران، درهاي مِهرباني و عطوفت را به سوي شهروندان گشايند. 

از سكوي صداقت با مردم سخن گويند و شهروندان شكوفه‌هاي وفا و غنچه‌هاي صفا نثار شهرياران كنند.

   ...و اکنون ای فرزانگان فکور و ای فرهیختگان پرشور!

این ها آرمان هایی بود که می خواستیم تحقق یابد... 

  و این آن چیزی است که شده است.

شما ارزیابی فرمایید.....

  به اميد تحقق همه اهداف و آرمان هاي انقلاب !

                                  در كسب رضاي حق موفق باشيد

                              سید علیرضا شفیعی مطهر

تنها تجلیگاه تکثر اندیشه ها! 

من در این شهر تنها جایی که تجلی تکثر اندیشه ها و پلورالیسم پیشه ها را دیدم، در رفتار سرنشینان کشتی این میهن توفان زده بود! 

هر یک با اره خودخواهی به جان و هستی این زورق سرگردان افتاده و می کوشیدند آن را به گرداب هلاکت و مرداب مرارت بیفکنند!!

(شفیعی مطهر)

فرزانگان فکور محکوم خدایگان مغرور!

من سانسورچیان متحجر و خودپسندان ناظر را چون خدایگانی دیدم که با همه فقر فکری بر جایگاه خدا نشسته و برای افکار فرهیختگان فرزانه و فکوران زمانه حد واندازه اندیشیدن تعیین می کند! 

چه رنجی جانکاه است که فرزانگان فکور را محکوم و مقهور خدایگان مغرور ببینی!!

(شفیعی مطهر)

 رهایی خود یا خلق؟!

من گذر از دوران حاکمیت فقر فرهنگ و پیکار با نیرنگ را سخت تر از گذر سیاوش از خرمن آتش دیدم. 

او  را پیکر می سوخت و ما را جگر! 

او در لهیب نار می گداخت و ما در فریب افکار !! 

او تنها نیاز به تحمل داشت و ما هم تحمل و هم تامل!

او تنها دغدغه رهاندن خود را داشت و ما درد رهایی خلق را !

(شفیعی مطهر)

گُل های تنویر بر بستر سَتَروَن کویر 

من نگاشتن آیه های نور و برافراشتن پرچم شعور در دیار بی فرهنگان کور را چون راه رفتن با پای برهنه و عور بر خرمنی از آتش فروزان تنور دیدم؛ 

زیرا گُل های تنویر بر بستر سَتَروَن کویر تنها با خون جگر و اشک بصر آبیاری می شود!!

(شفیعی مطهر)

 فانوس فضیلت در اقیانوس ظلمت!

من فانوسی دریایی را دیدم که همه توش و توانش را در فروزش فَر فروغ و زدودن تاریکی دروغ ایثار می کرد. 

سرمای روزگار و تاریکی افکار نتوانسته بودند فروغش را خاموش و پیامش را مخدوش کنند! 

بیاییم فانوس فضیلت باشیم در دل این اقیانوس ظلمت!

(شفیعی مطهر)

 فرزانه باشیم نه دانه!

من حاکمان زورگو و خودکامگان تندخو را چنان اقتدارطلب  دیدم که همه شهروندان جامعه را برده می انگاشتند و بنده خود می پنداشتند. 

تلاش همه خودکامگان را این دیدم که به انسان ها بباورانند که آنان دانه هستند و حاکمان سنگ آسیا! سنگ آسیا تنها می تواند دانگان را بساید نه فرزانگان را!

با که گردون سازگاری کرد تا با ما کند

بر مراد دانه هرگز آسیا گردیده است؟ (کلیم کاشانی)

(شفیعی مطهر)

 بهای جان انسان

من ارزش شخصیت انسان را بسی سنگین و وزنش را بسیار وزین دیدم؛ 

به گونه ای که جز خدا کسی یارای خریدنش را ندارد؛ 

بنابراین دانستم که باید از جان بکوشم و خود را ارزان نفروشم.

بهای جان انسان تنها جنان است؛پس نباید با هیچ چیز عوض کنیم.

(شفیعی مطهر)

 «عقل» و «وحی»

من «عقل» و «وحی» را دو چراغ روشنگر ودو ماه منور دیدم که خداوند هر دو را برای ره نمودن بشر آفریده است؛ 

شگفت اینجاست که این دو نور روشنگر در دو مسیر متمایز ره می پویند ،اما در یک مقصد به هم می رسند.

(شفیعی مطهر)

 فرمانروایان ذلیل!!

من فرمانروایان خودکامه و حاکمان سیه نامه را چنان اقتدارگرای و فرمانفرمای دیدم که می توانستند گوش ها و چشم ها و دهان ها را ببندند؛ 

اما آنان را چنان ذلیل و علیل یافتم که نمی توانستند جلوی درک و فهم مردم را بگیرند. زیرا جوامع انسانی هوشمندند و قیم را برنمی تابند.

(شفیعی مطهر)

 «شک» پلی زیبا برای عبور...

من «شک» را « عجز عقل از تحقیق حق و ابطال باطل » دیدم. 

«شک» پلی زیبا برای عبور است ،نه مقصدی فریبا برای حضور.

(شفیعی مطهر)

 وارستگی ،نفی وابستگی است!

من منش کردار و روش رفتار نیلوفر آبی را بسی وزین و در خور تحسین دیدم؛ 

زیرا نیلوفر هر چند در اعماق آب و ژرفای مرداب می روید،

اما جان به مغاک و دل به خاک نمی بندد و خود را فراتر می کشاند و به روی آب می رساند؛ 

بنابراین فهمیدم که راه عروج به افلاک،خروج از خاک است. 

وارستگی ،نفی دلبستگی است!

 (شفیعی مطهر)

 بی عشق نمی توان زیست!

من عشق را نفس و دنیای بی عشق را چون قفس دیدم.

در قفس می توان لااقل گریست،اما بی نفس نمی توان زیست! 

(شفیعی مطهر)

 بهترین انقلاب، آخرین انقلاب

من بهترین انقلاب را آخرین انقلاب دیدم؛ 

زیرا هر انقلابی که نتواند اراده اکثریت مردم را به حاکمیت برساند،ناگزیر به انقلاب بعدی می انجامد.
 

(شفیعی مطهر)

دست های در حال انفعال در خدمت مغزهای فعال

من انسان هایی را که دستانشان به جای مغزشان کار می کرد،

در خدمت کسانی دیدم که 

مغزشان به جای دستانشان کار می کرد!

(شفیعی مطهر)

 بازی شطرنج در شط رنج!

 من چه خودکامگان سیه نامه را دیدم که عمری در شط رنج مردم،شطرنج بازی کردند و در شکنج مردم،گنج اندوختند. 

سرانجام در طغیان شط رنج مردم و در این اقیانوس پرتلاطم غرق شدند!!

(شفیعی مطهر)

 حنجره های پرآواز

من پنجره های باز و حنجره های پرآواز را بهترین فرصت دیدم برای رقص اندیشه ها ورشد ریشه ها؛ 

زیرا پس از بستن پنجره ها و خستن حنجره ها دیگر نه می گذارند از پنجره ها بادی بوزد و نه از حنجره ها ،فریادی برخیزد!

بنابراین پنجره های باز را پاس بداریم و حنجره های پرآواز را سپاس گزاریم!

(شفیعی مطهر)

 سانسور اندیشه ها یعنی تیشه زدن بر اندیشه ها

من سانسورچیان متحجر و خودپسندان ناظر را چون خدایگانی دیدم که با همه فقر فکری بر جایگاه خدا نشسته و برای افکار فرهیختگان فرزانه و فکوران زمانه حد واندازه اندیشیدن تعیین می کنند! 

زیرا سانسور اندیشه ها تیشه زدن بر ریشه هاست!!

(شفیعی مطهر)

 رسانه روشنگر،بهترین ابزار مبارزه با فساد

 من نقش مطبوعات و رسانه های روشنگر در جامعه را چون دوربین های مداربسته در فروشگاه ها و خیابان ها و معابر دیدم. 

هرگاه هر مفسد کژاندیش و فاسد تبه کیش خود را در معرض و منظر ده ها دوربین دیده ور و نگاه روشنگر ببیند،دیگر نه جرات فساد دارد و نه جسارت بیداد!

 (شفیعی مطهر)

یک خانه و یک کارخانه!!

 من پدری ساده اندیش و مدیری روان پریش را دیدم که برای تامین کفش های یک خانواده یک کارخانه تولید کفش ایجاد کرد!

تولید کارخانه انبوه بود و حاصل این فرایند،اندوه!!

(شفیعی مطهر)

 مدیریت سختی ها!

من در همه سختی های حیات،راهبردهایی برای نجات دیدم؛ 

راهبردهایی که ما را به قلل رفیع و سپهر وسیع موفقیت رهنمون می شد. 

(با الهام از سخن استیون هاوکینگ)

(شفیعی مطهر)

  هوشمندی چیست؟

من هوشمندی را توانایی سازش با تغییر و ناسازگاری با تقدیر دیدم.

آن که همتی بلند و اراده ای نیرومند دارد با تقدیر می ستیزد و تغییر را می پذیرد.

(با الهام از سخن استیون هاوکینگ)

(شفیعی مطهر)

 توهم دانایی!!

من بزرگ ترین دشمن دانش را نه نادانی،که توهم دانایی دیدم.

آن که نمی داند ،می داند که نمی داند؛ 

بنابراین می توان اورا به سوی دانایی رهنمون شد؛ 

اما آن که فکر می کند که می داند، تلاش در راه آگاهانیدن او بی ثمر است.

(با الهام از سخن استیون هاوکینگ)

(شفیعی مطهر)

 میزهای با شخصیت!!

 من بسیاری از مدیران را دیدم که شخصیتشان به بزرگی میزشان،و هویتشان به حیات مهمیزشان بود.

آن گاه که میز و مهمیز را از آنان  بگیرند،از حالشان،هاله ای می ماند و از نوالشان،نواله ای!!

توضیحات: 

مهمیز =آلتی فلزی که بر پاشنه چکمه وصل کنند و به وسیله آن اسب را به حرکت و جست و خیز درآورند.

هاله = مفسد،بدذات،لنگه،حلقه و دایره ای که بعضی شب ها به سبب بخارات زمین بر دور ماه دیده شود،چنان که ماه مرکز آن دایره باشد،خرمن ماه...

نوال = بهره ،نصیب،عطا،بخشش

نواله= لقمه خوراکی برای گذاشتن در دهان،مقداری خوراک که به کسی اختصاص دهند،گلوله خمیر

(فرهنگ معین)

(شفیعی مطهر)

          آدم برفی ها!

من جمعیت انبوه « آدم برفی»ها را دیدم که به انبوه خود می بالیدند و از نداشتن «دل گرم» و « زبان گرم» می تالیدند؛ 

غافل از آن که حیات آنان تنها در فضای «سَرد» و هوای« بَرد» استمرار می یابد!!

(شفیعی مطهر)

شکنجه قلم!!  

من جائران جبهه جور و جهل و جمود را دیدم که با تمام توش و توان بر قلم های روشنگر و مناره های منور می تاختند و دهن های فریادگر را می دوختند! 

(شفیعی مطهر)

  حریت و اسارت!

من در این شهر پرنده را شیفته قفس و آزاده را اسیر عسس دیدم. 

نه این، به حریت عشق می ورزد و نه آن، به اسارت!

 (شفیعی مطهر)

 دنیای واژگونه!

من در این شهر سرب وسراب،دنیا را نه تنها وارونه،که واژگونه دیدم.

در این شهر دروغ و فریب را زرنگی ، و صداقت را سادگی می دانند!

آزادی خواهی را غرب زدگی ، و تن دادن به بردگی را  برازندگی می نامند!

تقلید کورکورانه را دینداری ، و تعقل و تفکر را عصیانگری و بی بندوباری می شناسند!

(شفیعی مطهر)